1201 - Ibnu Omer (radiyallahu anhuma)
anlatiyor: "Resulullah (aleyhissalatu vesselam) yikandigi su ile saclarini
(dagilmayacak sekilde) tarayip nizama soktu."
Ebu Davud, Menasik 12,(1747, 1748) Nesai, Hacc
40, (5, 136); Buhari, Hacc 19; Muslim 21, (1184); Ibnu Mace, Menasik 72,
(3047).
1202 - Ibnu Abbas (radiyallahu anhuma)
demistir ki: "Ihramli kimse hamama girer."
Buhari, Cezau's-Sayd 14 (Tercume bab basligi
olarak, senedsiz sekilde) kaydedilmistir.].
1203 - Yine Ibnu Abbas (radiyallahu anhuma)
demistir ki: "Resulullah (aleyhissalatu vesselam) ihramli iken hacamat
oldu (kan aldirdi)."
Buhari, Cezau's-Sayd 11, Tibb 12,15; Muslim,
Hacc 88., (1203); Ebu Davud, Menasik 36, (1835-1836); Tirmizi, Hacc 22, (839);
Nesai, Hacc 92, (5, 193); Ibnu Mace, Menasik 87, (3081).) Bu metin Sahiheyn'in
metnidir.
Buhari merhumun bir diger rivayetinde:
"Resulullah (aleyhissalatu vesselam)) oruclu iken hacamat oldu"
denir. Yine Buhari'nin bir diger rivayetinde: "(Resulullah (aleyhissalatu
vesselam)) ihramli iken cektigi agri sebebiyle basindan hacamat oldu"
denir.
Bir diger rivayette: "Sakika denen
(basinin on kismindaki) bir agri sebebiye, Lahyu Cemel adinda Mekke yolu
uzerindeki bir su basinda, basinin ortasindan hacamat oldu" denir.
1204 - Hz. Enes (radiyallahu anh) anlatiyor:
"Resulullah (aleyhissalatu vesselam) ihramli iken ayaginin sirtindan
cektigi bir agri sebebiyle hacamat oldu."
Ebu Davud, Menasik 36, (1837); Nesai, Hacc 94,
(5,194).
Nesai'nin rivayetinde "..Maruz kaldigi
incinme sebebiyle (ayaginin sirtindan hacamat oldu)" denmistir.
1205 - Nafi anlatiyor: "Ibnu Omer
(radiyallahu anhuma) dedi ki: "Ihramli kimse kacinilmaz bir sebepten
dolayi mecbur kalmadikca hacamat olamaz."
Muvatta, Hacc 75, (1, 350).
1206 - Nubeyh Ibnu vehb (rahimehullah)
anlatiyor: "Omer IbnuUbeydillah Ibni Ma'mer, ihramli iken gozunden
hastalandi.Bunun uzerine gozlerine surme cekmek istedi. Ancak Eban Ibnu Osman
onu bundan men etti ve gozlerine sabir basmasini tavsiye etti. Ilaveten: Hz.
Osman (radiyallahu anh)'in Resulullah'in boyle yaptigini rivayet ettigini
soyledi."
Muslim, Hacc 89, (1204); Ebu Davud, Menasik
37, (1838); Tirmizi, Hacc 106, (952); Nesai, Hacc 45, (5,143).
Ebu Davud'un rivayetinde su ziyade var:
"Eban hacc emiri idi."
1207 - Ibnu Omer (radiyallahu anhuma)'den
rivayet edilmistir ki, ihramli iken, gozune gelen bir rahatsizlik sebebiyle
aynaya bakmistir.
Muvatta, Hacc 93, (1, 358.)
1208 - Ibnu Abbas (radiyallahu anhuma)
anlatiyor: "Resulullah (aleyhissalatu vesselam) Meymune validemizle
(radiyallahu anha) ihramli iken tezevvuc buyurdular."
Buhari, Cezau's-Sayd 12, Megazi 43, Nikah 30;
Muslim, Nikah 46, (1410); Ebu Davud, Menasik 39, (1844,1845); Tirmizi, Hacc 24,
(842); Nesai, Hacc 90, (1,191,192).
Buhari'nin bir rivayetinde su ziyade var:
"Umretu'l-kaza sirasinda ihramsiz olarak Meymune ile gerdek yapti. Meymune
Serefte vefat etti."
Ebu Davud der ki: Ibnu Museyyeb demistir ki:
"ihramli iken Resulullah'in Meymune ile evlenmesi meselesinde Ibnu Abbas
(radiyallahu anhuma) vehme dusmustur."
Nesai'ye ait bir baska rivayette:
"Ihramli iken Resilullah (aleyhissalatu vesselam) evlendi" denir.
Meymune ile evlendigi zikredilmez.
1209 - Ebu Rafi' (radiyallahu anh) anlatiyor:
"Resulullah (aleyhissalatu vesselam) ihramsiz iken Meymune (radiyallahu
anha) ile evlendi. Ihramsiz oldugu halde onunla gerdek yapti. Ikisinin
evlenmesinde aralarinda ben elcilik yapmistim."
Tirmizi, Hacc 23, (841).
1210 - Meymune (radiyallahu anha) anlatiyor:
"Her ikimiz de Serefte ihramsiz iken, Resulullah (aleyhissalatu vesselam)
benimle evlendi."
Muslim, Nikah 48, (1411); Ebu Davud, Menasik
39, (1843); Tirmizi, Hacc 24, (845).Bu metin Ebu Davud'dakidir.
Muslim'de soyle denmistir: "Kendisi
ihramsiz oldugu halde O'nunla (Meymune) evlendi, Ravi -ki Yezid
Ibnu'l-Esamm'dir- der ki: "Meymune hem benim teyzemdi, hem de Ibnu
Abbas'in teyzesi idi."
Tirmizi'de su ziyade vardir: "Meymune
(radiyallahu anha) ile gerdek yaptiginda ihramsiz idi. Meymune Serefte oldu.
Onu, Resulullah'in kendisiyle gerdek yaptigi cadirda defnettik.
Kütüb-i Sitte, İslam dininin en önemli iki kaynağından biri niteliğindeki sünnet
malzemesini meydana getiren ve en sahih (güvenilir) hadislerden oluşan altı
hadis kitabına verilen genel isimdir. Söz konusu bu altı kitap Kur’ân-ı
Kerim’den sonra en sahih kitaplar olarak kabul edilen Buharî ile Müslim’in
Câmiu’s-Sahîh adlı eserleri ile Ebû Davud, Tirmizî, Nesai ve İbn
Mace’nin sünen türündeki eserlerinden ibarettir.Kütüb-i Sitte, Arapça
“kitaplar” manasına gelen “kütüb” kelimesiyle “altı” manasına gelen “sitte”
kelimesinden meydana gelmiş bir tabir olup, “altı kitap” anlamındadır.
.
