1961 - Omer Ibnu'l-Hattab
(radiyallahu anh) anlatiyor: "Resulullah (aleyhissalatu vesselam)'a bir
grup esir getirilmisti. Iclerinde bir kadin vardi, gogusleri sutle dolu idi. Bu
kadin (saga sola) kosuyor, esirler arasinda bir cocuk buldugu zaman onu
yakalayip kucakliyor, gogsune bastiriyor ve emziriyordu. (Dikkatleri ceken bu
manzara karsisinda), aleyhissalatu vesselam:
"Bu kadinin, cocugunu
atese atacagina kanaatiniz olur mu?" dedi. Bizler:
"Hayir!" diye
cevap verince:
"(Bilin ki), Allah'in
kullarina olan rahmeti, bu kadinin cocuguna olan sefkatinden fazladir"
buyurdu."
Buhari, Edeb 18; Muslim,
Tevbe 22, (2754).
HAYVANLARA MERHAMET
1962 - Hz. Ebu Hureyre
(radiyallahu anh) anlatiyor: "Resulullah (aleyhissalatu vesselam)
buyurdular ki: "Bir adam yolda, yururken susadi ve susuzlugu artti. Derken
bir kuyuya rastladi. Icine inip susuzlugunu giderdi. Cikinca susuzluktan
soluyup topragi yemekte olan bir kopek gordu. Adam kendi kendine: "Bu
kopek de benim gibi susamis" deyip tekrar kuyuya inip, mestini su ile
doldurup agziyla tutarak disari cikti ve kopegi suladi. Allah onun bu
davranisindan memnun kaldi ve gunahlarini affetti."
Resulullah'in
yanindakilerden bazilari:
"Ey Allah'in Resulu!
Yani bize hayvanlar (a yaptigimiz iyilikler) icin de ucret mi var?"
dediler. Aleyhissalatu vesselam:
"Evet! Her "yas
ciger" (sahibi) icin bir ucret vardir" buyurdu."
Buhari, Sirb 9, Vudu 33,
Mezalim 23, Edeb 27; Muslim, Selam 153, (2244); Muvatta, Sifatu'n Nebi 23, (2,
929-930); Ebu Davud, Cihad 47, (2550).
1963 - Bir diger rivayette
soyle denmistir: "Fahise bir kadin, sicak bir gunde, bir kuyunun etrafinda
donen bir kopek gordu, susuzluktan dilini cikarmis soluyordu. Kadincagiz mestini
cikararak (onunla su cekip kopegi suladi). Bu sebeple kadin magfret
olundu."
Muslim, Tevbe 155, (2245).
1964 - Ibnu Omer
(radiyallahu anhuma) anlatiyor: "Resulullah (aleyhissalatu vesselam)
buyurdular ki: "Bir kadin, eve hapsettigi bir kedi yuzunden cehenneme
gitti. Kediyi hapsederek yiyecek vermemis, yeryuzunun haseratindan yemeye de
salmamisti."
Buhari, Bed'u'l-Halk 17,
Sirb 9, Enbiya 50; Muslim, Birr 151, (2242).
1965 - Abdullah Ibnu Cafer
(radiyallahu anh) anlatiyor: "Resulullah(aleyhissalatu vesselam)'in kaza-i
hacet yaparken geri tarafindan istitar (perdelenme) icin en ziyade tercih
ettigi sutre, bir bina veya bir hurma kumesi idi. Bir seferinde Ensardan bir
zatin bahcesine girdi. Orada bir deve vardi. Deve Resulullah (aleyhissalatu
vesselam)'i gorunce inledi ve gozlerinden yaslar akti. Aleyhissalatu vesselam
deveye yaklasti ve gozyaslarini sildi. Hayvan sakinlesti.
"Bu devenin sahibi
kim?" diye sorarak ilgi gosterdi. Ensar'dan bir genc:
"O bana aittir ey
Allah'in Resulu!" deyip ortaya cikinca Hz. Peygamber onu payladi:
"Allah'in sana mulk
kildigi bu deve hakkinda AIIah'tan korkmuyor musun? Bak! Bu bana sikayette
bulundu. Sen bunu aciktiriyor ve fazla calistirarak da yoruyormussun."
Ebu Davud, Cihad 47,
(2549).
1966 - Hz. Ebu Hureyre (radiyallahu
anh) anlatiyor: "Resulullah (aleyhissalatu vesselam) buyurdular ki:
"Hayvanlarinizin sirtini minberler yerine koymayin. Surasi muhakkak ki tek
basiniza guclukle gidebileceginiz bir yere sizi goturmeleri icin AIIah onlari
sizlere musahhar (hizmetci) kildi. Arzi da sizin (durma yeriniz) kildi, oyleyse
ihtiyaclarinizi (duran hayvaninin sirtinda degil) arz uzerinde gorun."
Ebu Davud, Cihad 61,
(2567).
1967 - Abdurrahman Ibnu
Abdullah, babasi Abdurrahman (radiyallahu anh)'dan rivayet eder ki soyle demistir:
"Biz bir seferde Resulullah(aleyhissalatu vesselam) ile beraber idik.
Resulullah bir ara bir ihtiyaci icin yanimizdan ayrildi. O sirada hummara denen
bir kus gorduk, iki tane de yavrusu vardi. (Kus kacti) yavrularini aldik.
Kuscagiz etrafimiza yaklasip cirpinmaya, kanatlarini cirpip havada inip cikmaya
basladi. Resulullah (aleyhissalatu vesselam) efendimiz gelince:
"Kim bu zavallinin
yavrusunu alip onu izdiraba atti? Yavrusunu geri verin!" diye emretti. Bir
ara, atese verdigimiz bir karinca yuvasi gordu.
"Kim yakti bunu?"
diye sordu.
"Biz!" dedik.
"Atesle azab vermek
sadece atesin Rabbine hastir" buyurdu."
Ebu Davud, Cihad 122,
(2675), Edeb,176, (5268).
1968 - Muhammed Ibnu Ishak
kendisine Ebu Manzur denen Samli bir zattan naklediyor, bu da amcasindan, o da
Hadir'in kardesi Amiru'r-Ram'dan nakletmistir. Amir der ki: "Bizim icin
bayraklar ve sancaklar yukseltildigi zaman memleketimizde idik. Ben: "Bu
nedir?" diye sordum.
"Resulullah
(aleyhissalatu vesselam)'in sancagi!" dediler. Yanina gittim. Bir agacin
altinda oturuyordu. Ashabi da etrafini sarmisti. Ben de yanlarina oturdum. Bir
ara Resulullah (aleyhissalatu vesselam) hastaliklardan ve dertlerden bahsedip
dedi ki:
"Mu'mine bir hastalik
gelir, sonra da Allah ona sifa verirse, bu hastalik onun gecmis gunahlarina
kefaret, geri kalan hayati icin de bir ogut olur. Sayet munafik hastalanir,
sonra da afiyet verilirse o, sahibi tarafindan baglanip sonra da saliverilen
fakat nicin baglandigini, nicin saliverildigini bilmeyen bir deve
gibidir."
Aleyhissalatu vesselam'in
etrafinda oturanlardan biri:
"Ey Allah'in ResuIu,
eskam (hastaliklar) nedir? Ben asla hic hastalanmadim?" diye sordu.
Resulullah (aleyhissalatu vesselam):
"Kalk! sen bizden
degilsin" buyurdu."
Ebu Davud, Cenaiz 1,
(3089).
1969 - Hz. Ebu Hureyre
(radiyallahu anh) anlatiyor: "Resulullah (aleyhissalatu vesselam)
buyurdular ki: "Peygamberlerden birini bir karinca isirdi. O da
(ofkelenerek) karincanin yuvasinin yakilmasini emretti ve yakildi. Allah Teala
Hazretleri ona soyle vahyetti: "Seni bir karinca isirmisken, sen tesbih
eden bir ummeti yaktin."
Buhari, Cihad 152,
Bed'u'l-Halk 14; Muslim, Selam 148, (2241); Ebu Davud, Edeb 176, (5265); Nesai,
Sayd 38, (7, 210, 211).
RIFK
1970 - Hz. Aise
(radiyallahu anha) anlatiyor: "Resulullah (aleyhissalatu vesselam)
buyurdular ki: "Rifk bir seye girdimi onu mutlaka tezyin eder, bir seyden
de cikarildi mi onu mutlaka kusurlu kilar."
Muslim, Birr 78, (2594);
Ebu Davud, Cihad 1, (2578), Edeb 11 (4808).
Kütüb-i Sitte, İslam dininin en önemli iki kaynağından biri niteliğindeki sünnet
malzemesini meydana getiren ve en sahih (güvenilir) hadislerden oluşan altı
hadis kitabına verilen genel isimdir. Söz konusu bu altı kitap Kur’ân-ı
Kerim’den sonra en sahih kitaplar olarak kabul edilen Buharî ile Müslim’in
Câmiu’s-Sahîh adlı eserleri ile Ebû Davud, Tirmizî, Nesai ve İbn
Mace’nin sünen türündeki eserlerinden ibarettir.Kütüb-i Sitte, Arapça
“kitaplar” manasına gelen “kütüb” kelimesiyle “altı” manasına gelen “sitte”
kelimesinden meydana gelmiş bir tabir olup, “altı kitap” anlamındadır.
.
